някога бях портокал,
който ти купи рано сутринта
през декември
от магазинчето на ъгъла,
където винаги се събират бездомни кучета.
бях фалшивия тон,
който продавачката изпя тихо
в склада, докато търсеше кашон
с кисели портокали.
аз бях кисел портокал.
бях магнитната фигурка-прасе
на хладилника в малката ти кухня,
под която пъхна бележка:
'да взема портокали'.
бях спица
на предната гума на старото ти колело,
с което отиваше на уроци по китара,
само защото учителката беше висока унгарка
с лунички по лицето.
бях цигарената угарка,
която ти държа 14 минути в ръката си,
защото не намери кошче за боклук.
можех да бъда и кошче.
но бях стария ти касетофон,
на който превърташе касетките
подарък от първото ти гадже.
бях и бутилката вино,
след която се разплака за това момиче.
мога да си представям, че съм всичко
хубаво, топло, мръсно, неудобно,
което е било до теб
преди мен.
мога да си представям, че съм била винаги
там.
докато се превърна в портокалов сок,
който изпиваш за закуска.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
mnogo svejo :) nakara me da se usmihna :)
много ми хареса! чудесно е! браво, ани!
Отдавна не бях чела нещо толкова различно и вълнуващо :) харесва ми стила ти, Ани :)
Високо. Много високо. Сърдечни адмирации...жалко, че не знаех за това местенце по-рано :)
искрено ви благодаря!
Post a Comment